Wystawa poświęcona jest roli aktu w sztuce polskiej od okresu międzywojennego do współczesności. Prezentuje różnorodność podejść do aktu w sztuce polskiej, od jego odrodzenia w okresie międzywojennym, poprzez przemiany społeczne i polityczne końca XX wieku, aż po dzień dzisiejszy. Wystawa ukazuje różnorodność artystycznych i teoretycznych podejść do aktu w sztuce polskiej, od jego odrodzenia w okresie międzywojennym, poprzez przemiany społeczne i polityczne końca XX wieku, aż po dzień dzisiejszy. Wystawa obejmuje około 120 obrazów, rzeźb, rysunków i fotografii z okresu od XIX wieku do współczesności, z których większość nigdy wcześniej nie była pokazywana publicznie.

Kilka słów o polskim akcie

Od początku XX wieku polscy artyści zaczęli eksplorować akt jako temat wypowiedzi artystycznej, a odbiór ich dzieł różnił się znacząco w zależności od kontekstu. W okresie międzywojennym, kiedy Polska znajdowała się pod trzema różnymi zaborami – rosyjskim, pruskim i austriackim – eksploracja aktu w sztuce polskiej była interpretowana na różne sposoby. Na terenach kontrolowanych przez Rosjan nagość w sztuce często kojarzona była z wyuzdaniem i dlatego uważano ją za niestosowną; z kolei na ziemiach pruskich nagość w sztuce postrzegano jako oznakę degeneracji i dlatego również uważano ją za niestosowną. W okresie międzywojennym recepcja sztuki aktu w Polsce była bardzo zróżnicowana. W II Rzeczypospolitej eksplorowanie nagości w sztuce niekoniecznie kojarzyło się z wyuzdaniem czy degeneracją, ale też niekoniecznie było uznawane za sztukę. Polski artysta Zdzisław Beksiński, który na początku lat 40. studiował we Francji, wspominał w jednym z wywiadów, jak jego paryscy nauczyciele radzili mu, by malował akty tyłem do widza, aby uniknąć niepotrzebnych komplikacji ze strony władz.